سبک عزاداری در جبهه‌ها در گفت‌وگو با جعفر طهماسبی
بچه‌های
تهران محرم‌ها زیاد در جبهه بند نمی‌شدند. حتی در عملیات مرصاد هم
این‌گونه شد که به هوای مسلمیه خیلی‌ها به تهران بازگشتند اما غلامعلی رجبی
در میدان ماند و جزو شهدا قرار گرفت. اما در محرم‌ها جبهه، حسینی بود و
اوج ارادت به امام حسین(ع) در جبهه بود...
راق سه پسرش گریه نکرد
حاجی با افتخار میگفت: من هرگز درفراق و ازدست دادن فرزندانم گریه نکردم و فقط گریه من در مصایب اهل بیت علیهم السلام است ایشان لابلای خاطراتش با یچه ها به خاطره آخرین دیدارش با شهید نوریان اشاره کرد و گفت: حاج عبدالله هر وقتی ازجبهه برمی گشت حتما به ما سرمیزد و درآخرین دیدار اصرارداشت که من او راببوسم و من باشوخی بهش گفتم که من هرکس رابوسیدم رفته و شهید شده و عبدالله درحالیکه میخندید گفت انشاءالله ما هم شهید میشیم...
به مناسبت سالروز بازگشت آزادگان به میهن اسلامی یاد میکنیم از برادر آزاده ای که آخرین فرمانده گردان ما بود.برادر آزاده و جانبازحاج مجید مطیعیان در پائیز سال 62 در حال شناسایی مواضع دشمن در منطقه عملیاتی قصرشیرین روی مین رفت و به اسارت دشمن درآمد و نزدیک دوسال در اسارت دشمن بعثی بود و در تیرماه سال 64 در عملیات تبادل اسرای معلول و آسیب دیده آزاد شد و در همان سال به حج مشرف گردید و بعد از بازگشت حج ، قبل از عملیات والفجر8 به همسنگران خود در گردان تخریب لشگر10سیدالشهداء علیه السلام پیوست و بعد از شهادت شهید حاج عبدالله نوریان فرمانده تخریب لشگر سیدالشهداء علیه السلام در عملیات والفجر 8 و قبول مسولیت فرماندهی گردان توسط شهید سید محمد زینال حسینی به معاونت ایشان در گردان منصوب شد و بعد از شهادت شهید سید محمد در تیرماه 66 فرمانده گردان تخریب لشگر10سیدالشهداء علیه السلام را تا پایان جنگ عهده دارشد. سالروز بازگشت آزادگان را به همه همسنگران آزاده تبریک میگوییم.
با کمک برادرها معبر رو باز کردیم و بچه های دسته آموزش نظامی رو عبور دادیم..من یک لحظه یاد پرچم ها افتادم که باید ابتدا و انتهای معبر نصب میکردیم.ازجام بلند شدم و دولا دولا بین دو طناب معبر دویدم ابتدای میدون مین..و پرچم ها رو باز کردم و دو طرف معبر که مثل یک کوچه شده بود کوبیدم .دشمن پی درپی منور میزد مثل اینکه معبر رو دیده بود و شروع کرد با خمپاره معبر رو کوبیدن.منهم اومدم داخل شیار جانپناه گرفتم تا آتیش سبک بشه.چند دقیقه نگذشته بود که دیدم از پشت سر صدای نفربر شنی دار میاد.اول گقتم شاید بلدوذر یا لودر اومده برای جانپناه درست کردن.اما..................
رزمنده ها با سختی زیاد خودشون رو بالای ارتفاعات منطقه میرسوندند و ارتفاعات فتح میشد اما موفقیتی در تثبیت مواضع نبود چندین بار بلندی ها و ارتفاعات منطقه عملیات والفجر 2 در حاج عمران بین ما و دشمن دست به دست شد و حتی یگانهای دیگری هم این ارتفاعات رو تصرف کرده بودند و دشمن با استفاده از نیرو های مخصوص خود اون رو پس گرفته بود. این مشکلی بود که فرمانده هان رو آزار میداد.رزمنده های لشگر10 توانسته بودند به تپه سرخ وارتفاعات 2519 مسلط شوند و بیم پاتک شدید دشمن بود که فرمانده نابغه تخریب که در اون عملیات به عنوان معاون گردان تخریب حضور داشت طرحی به ذهنش رسید و فورا دست به کار شد...
.....جلو که میرفتیم به حاج ناصرگفتم: مثل اینکه دشمن ورودی آب رو زیاد کرده و حدود یک مترو نیم آب بالا اومده بود . فرمانده پاسگاهها نگران بودند..... ارتفاع آب خیلی بالا اومده بود و کمین ها که داخل چولان ها در استتار بودند به سطح آب اومده بودند و در تیر رس دشمن قرار داشتند. مسوول یکی از پاسگاهها میگفت که چند شب قبل غواص های دشمن با حمله به یکی از کمین ها یگانهای همجوار ما داخل آب تعدای رو اسیر کرده و برده اند و خبر این حمله دشمن جو روانی بدی رو حاکم کرده بود.... با شهید ناصر اومدیم کنار موانعی که داخل آب کار گذاشته بودیم....به علت بالا اومدن سطح آب همه سیم خاردارها و مین هایی که کار گذاشته بودیم زیر آب رفته بود...البته خاطر جمع بودیم که مین های جهنده و ترکشی "m16" ضد آب بود و داخل آب کارش رو میکرد....
22تیرماه سالگرد به معراج رفتن فرمانده با اخلاق گردان تخریب لشگرده سیدالشهداء علیه السلام شهید حاج ناصراربابیان را گرامی میداریم. شهید حاج ناصر 27 سال پیش در چنین روزی برای شناسایی دشمن از مقر الوارثین(مقرثابت گردان تخریب لشگر10سیدالشهداء(ع) در منطقه عملیات فتح المبین) خارج شد .... وقت رفتن مجتبی کوهی مقدم هم ترک موتور نشست و با هم رفتند... مجتبی نزدیک غروب بود که به مقر الوارثین برگشت و نفس زنان گفت: من از دست بعثی ها فرار کردم اما اونها حاج ناصر رو گرفتند..... سالها بود که از حاجی خبری نداشتیم تا اینکه در خرداماه سال 80 استخوان های شهید حاج ناصر اربابیان از راه رسید...
یادآوری:
"21تیرماه سال 67 ارتش عراق با سپاه چهارم و گارد ریاست جمهوری به استعداد 9 لشگر به طور گاز انبری به منطقه شرهانی , عین خوش و منطقه عملیاتی فتح المبین و فکه حمله کرد و با گرفتن هزاران نفر اسیر از رزمندگان ارتشی مستقر در خط مقدم عقب نشینی کرد. در ادامه این عملیات و در کمتر از پنج ساعت، عراق مجدداً شهر دهلران را به تصرف خود درآورد. وقوع این حادثه با توجه به زمان کم آن و تصرف مقر فرماندهی نیروی زمینی ارتش در منطقه بیشتر به یک فاجعه شبیه بود تا شکست نظامی."
